Maskarada

Maskarada, Psychoterapia, Folder 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Maskarada budzi we mnie nieprzyjemne skojarzenia z czymś nieautentycznym, fałszywym,
sztucznym, zgiełkliwym jest w znaczeniu tego słowa coś odpychającego. Dlatego dzisiaj raczej
maska – rada, moje zaproszenie do, jakby to ująć... odarcia masek z masek.
Zacznij od zajrzenia do własnej, sekretnej szafy, z której nic nikomu nie mówiąc (a jak często w
tajemnicy przed sobą nawet!) korzystasz codziennie. Wyjmujesz z niej to, co danej chwili
najbardziej potrzebne. Szafa każdego jest inna a i rzeczy są tam najrozmaitsze: u niektórych równo
poukładane na półkach, u innych w lekkim nieładzie a są i tacy, którzy mają w swojej szafie
najdzikszy rozgardiasz. Przyjrzyj się swojej szafie dłużej, nikomu nie musisz mówić o tym co
zobaczysz, i sięgnij tam gdzie trzymasz swoje maski. Obejrzyj te najczęściej używane, te na
specjalne okazje i te, o których istnieniu już dawno zapomniałeś a teraz leżą gdzieś schowane
głębiej, lekko zakurzone. Odszukaj wszystkie.
Nie znam nikogo, kto mógłby uczciwie o sobie powiedzieć, że nie ma żadnej maski, więc jeżeli tak
myślisz o sobie, to zastanów się, czy aby na pewno w każdych okolicznościach możesz i chcesz
pokazać innym, co naprawdę czujesz, przeżywasz, o czym myślisz...
To oczywiste, że okoliczności nas zmieniają, że zmieniamy się w zależności od roli, jaką pełnimy i
zazwyczaj inni jesteśmy jako szefowie, a inni jako podwładni, inni jako rodzice, a inni jako dzieci
naszych rodziców. Jednak najbardziej potrzebujemy masek do ukrywania uczuć, zacierania śladów
przeżywanych emocji. W takich sytuacjach maski są niezastąpione!
Wielu z nas cenzuruje swoje uczucia – jedne oceniamy jako dobre i pozwalamy sobie na ich
okazywanie, inne z kolei uważamy za złe lub niewłaściwe i kiedy się w nas pojawiają, w mniejszej
lub większej panice, sięgamy po inną twarz, skrupulatnie i często po mistrzowsku upychając to, co
niewygodne. Pomyśl, co robisz, kiedy się boisz, zwłaszcza, kiedy inni oczekują od ciebie odwagi,
bycia na pierwszej linii, podczas gdy ty nie masz ochoty na zamknięcie stawki... Mówisz o tym
strachu, pokazujesz go światu czy raczej zakładasz maskę „NIEUSTRASZONEGO”? Jaki jesteś,
kiedy czujesz się niesprawiedliwie osądzony, kiedy twój wysiłek nie został doceniony? Moje
przeczucie mówi mi, że spora część z nas w takich sytuacjach bez wahania i automatycznie zakłada
maskę „NIEWZRUSZONEGO”. Wielu z nas zakłada je także wobec osób sobie bliskich i nie
zapominajmy o tych, którzy zakładają maski nawet wtedy, kiedy są sami. Oni nigdy, pod żadnym
pozorem po prostu ich nie zdejmują. W nieustannej zmianie masek zatracili możliwość
swobodnego oddychania.
Jak często innym i sobie pokazujemy twarz BEZRADNEGO czy MĘCZENNIKA. Kluczem przy
dokonywaniu wyboru jest zapewne to, co chcemy ukryć. Lęk, że nie zostaniemy zaakceptowani
powoduje, że maskujemy w zależności od sytuacji i osoby to, co w nas prawdziwe. Paradoksalnie,
dotyczy to nie tylko naszych słabych stron, ale również tego, co w sobie cenimy i uważamy za
wartościowe. Bywają takie chwile kiedy wydaje nam się , że zachowujemy się całkowicie
autentycznie, spontanicznie, w zgodzie ze sobą gdy tymczasem tańczymy w dawno skrojonym
kostiumie, utkanym z tego co chcemy światu pokazać i łatającym to, co naszym zdaniem należy
zataić.
No to właściwie jak to jest z tymi innymi twarzami? Czy to dobrze czy źle odwoływać się do
masek?
Wszystko, co dotyczy człowieka tylko rzadko bywa jednoznaczne i w tej sprawie też tak jest jak
sądzę. Każdy z nas ma swój subiektywny świat przeżyć, wartości, sprawy najważniejsze i mniej
ważne. Swoją drogę. Z pewnością warto przyjrzeć się swoim maskom, sytuacjom, kiedy je
zakładamy, warto zwrócić uwagę na to jak często się do nich uciekamy i do czego nam służą.
Dlaczego warto? Ponieważ może się to przysłużyć naszemu rozwojowi, wzmocnić świadomość i
poprawić relacje z innymi.
Ileż masek otrzymaliśmy dawno temu jako dzieci razem z przekonaniami o tym, jacy powinniśmy
być. Te przekonania z czasem stają się częścią nas, a maski są ich naturalną konsekwencją, ale
przecież to, jacy
powinniśmy być
nie jest tożsame z tym, jacy w gruncie rzeczy jesteśmy. W
powinności czai się niebezpieczeństwo spełniania oczekiwań innych, co z kolei grozi zmianą maski
w rodzaj zbroi, w której się chowamy, która może uwierać lub nie, ale zawsze buduje mur między
nami a innymi. Oddziela nas od autentycznego kontaktu ze sobą.
Skutki życia w maskach i zbrojach uderzają przede wszystkim w nas samych, to one podejmują
decyzje we wszystkich sprawach, one kierują naszym życiem. Niewątpliwie chronią, tyle, że
jednocześnie wiele zabierają. Na dłuższą metę odbierają nam nas samych i w końcu to my
zaczynamy im służyć a nie one nam – bez nich nie wiemy, jacy jesteśmy.
Zobaczenie siebie bez masek to ogromne ryzyko pozbawienia się złudzeń, stanięcia ze sobą twarzą
w twarz. Potrzeba do tego odwagi. Ale jest też druga strona: zobaczenie siebie bez maski może być
nieprawdopodobnym odkryciem nowego lądu w swoim wewnętrznym świecie.
Masz swoje maski przed sobą. One istnieją, postaraj się ich nie oceniać, a jedynie uświadom sobie
ich istnienie, spróbuj je nazwać. Może się tak zdarzyć, że podejmiesz decyzję o odłożeniu w głąb
szafy jeszcze kilku z nich...
Gorąco do tego zachęcam.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mement.xlx.pl