Mazur Marian

Mazur Marian, Po polsku, Marian Mazur i Józef Kossecki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Mazur M., 1965,
Cybernetyka a humanitaryzm
. [w:] Cybernetyka. Argumenty za i przeciw.
KiW, Warszawa, s. 32-42.
Zeskanował i opracował: Mirosław Rusek (
mirrusek@poczta.onet.pl
)
W rozwoju cybernetyki można wyróżnić dwa kierunki: 1) wykorzystywanie wiedzy
o działaniu
organizmów
do
konstruowania
podobnie
działających
maszyn
oraz
2)
wykorzystywanie wiedzy o maszynach do pogłębiania wiedzy o działaniu organizmów.
Wynikiem prac należących do pierwszego z tych kierunków jest konstruowanie
rozmaitych maszyn cybernetycznych, jak np. maszyny tłumaczące, redagujące, notujące,
czytające,
komponujące,
rozgrywające,
modele
organizmów
itp.
O
maszynach
cybernetycznych ogół czytelników dowiaduje się z doniesień prasowych i pomimo trudności
zrozumienia zasad działania tych maszyn zdążył się już oswoić z tymi imponującymi
osiągnięciami geniuszu ludzkiego, a przynajmniej z faktem, że ich pomnażanie i rozwijanie
jest w zasadzie tylko kwestią środków technicznych. Drogę do takiego oswojenia utorowały
elektroniczne maszyny matematyczne, które, jakkolwiek nie są maszynami cybernetycznymi,
mają z nimi wiele wspólnego (np. w zakresie organów pamięciowych), a często stanowią
główny składnik maszyn cybernetycznych.
Natomiast jeżeli chodzi o zagadnienia cybernetyczne związane z drugim ze
wspomnianych kierunków, to są one szerszemu ogółowi prawie nie znane. Sprawom tym,
zresztą tylko niektórym, jest poświęcony niniejszy artykuł.
Człowiek jako układ cybernetyczny
Idea
traktowania
organizmów
jako
układów
cybernetycznych
nie
uderza
sensacyjnością, i temu chyba należy przypisać brak zainteresowania dla niej ze strony
wydawnictw popularnych. Natomiast zaczyna budzić odzew pewien szczególny przypadek tej
idei, a mianowicie traktowanie człowieka jako układu cybernetycznego. Od czasu do czasu
można się spotkać w prasie społeczno-kulturalnej z wypowiedziami dającymi wyraz
wątpliwościom co do dopuszczalności traktowania człowieka jako „maszyny”. Tak na
przykład pewien literat pisze, że gdyby nawet uznać, że człowiek jest w pewnym sensie
maszyną, to jednak nie tylko maszyną - jest w nim, „coś jeszcze”. Pewien socjolog widzi
w cybernetyce nawrót do zaniechanego w nauce mechanicyzmu, a znów pewien teolog
uważa, że człowiek i maszyna są tworami nieporównywalnymi, jako że przebiegi zachodzące
w maszynie wymagają pewnego czasu, podczas gdy człowiek spostrzega coś, czy uświadamia
to sobie ,,od razu”. Wszystkie tego rodzaju wypowiedzi nurtuje jak gdyby obawa przed
degradacją człowieka. Bo np. jeżeli pozbywamy się niepotrzebnych maszyn, to może - skoro
człowiek to maszyna - w podobny sposób zacznie się postępować z niepotrzebnymi ludźmi?
Jest to obawa przed uznaniem człowieka za twór niższy od tego, za jaki uchodzi dotychczas,
obawa przed traktowaniem człowieka jak rzeczy, a więc przed zaprzeczeniem miłości
człowieka i ludzkości, poszanowania godności ludzkiej, czyli krótko mówiąc, obawa przed
zaprzeczeniem humanitaryzmu.
Doprawdy, nic bardziej fałszywego. Wszystkie przytoczone powyżej poglądy są,
łagodnie mówiąc, zbiorem nieporozumień.
Przede wszystkim uporządkujmy nieco sprawy terminologiczne. W cybernetyce
traktuje się człowieka jako
układ cybernetyczny,
a nie jako „maszynę” cybernetyczną.
Maszyna cybernetyczna jest to techniczny układ cybernetyczny. Wyrażenia „maszyna
cybernetyczna” w odniesieniu do człowieka używają niekiedy popularyzatorzy cybernetyki
dla większego zafrapowania czytelników; w naukowych publikacjach cybernetycznych
używa się go tylko w tych przypadkach, w których naprawdę chodzi o maszyny. Krytycy
cybernetycznego traktowania człowieka chętnie podchwytują wyraz „maszyna”, aby sobie
ułatwić sytuację; gdy się powie czytelnikowi coś w rodzaju: „Patrzcie, oni (to znaczy
cybernetycy) nie widzą różnicy między człowiekiem a maszyną”, to taka demagogia łatwiej
może liczyć na pogodzenie niż przy użyciu bezbarwnego określenia „układ cybernetyczny”.
Dodajmy też, że w pojęciu wielu ludzi, nie obciążonych znajomością rzeczy, cybernetyka jest
nauką techniczną, technika zaś to technokracja, technokracja zaś to - antyhumanizm itd.
Niemniej, przyznajmy to, nawet nazywanie człowieka „układem cybernetycznym”
(zamiast „maszyną”) nie wytrąca jeszcze krytykom broni z ręki. Układami cybernetycznymi,
oprócz człowieka, są wszelkie inne organizmy, np. zwierzęce, i oczywiście maszyny
cybernetyczne. Umieszczenie człowieka w takim towarzystwie jako jednego z układów
cybernetycznych może dla wielu być rażące, ale do tego jeszcze powrócimy.
Argument o nawrocie mechanicyzmu wynika z braku rozeznania istoty sprawy.
Mechanicyzm zawiódł dlatego, że traktował człowieka jak
automat,
czyli jak maszynę
samosterowną; jego zwolennicy wyobrażali sobie, że ten sam bodziec musi wywołać tę samą
reakcję, i nietrudno, było wykazać, że nie mają racji.
2
Natomiast w ujęciu cybernetycznym odpowiednikiem technicznym człowieka nie jest
automat, lecz
autonom,
to znaczy maszyna samodzielna, działająca we własnym interesie,
a więc dla własnego bezpieczeństwa i rozwoju; w tym ujęciu bierze się pod uwagę
okoliczność, że człowiek (podobnie jak autonom) jest wyposażony w akumulator informacji
pochodzących z poprzednich doświadczeń. Każdy aktualny bodziec dostarcza informacji,
których rejestracja różni się od rejestracji poprzednich informacji tylko tym, że jest świeższej
daty. O postępowaniu człowieka rozstrzygają wszystkie zarejestrowane w nim informacje,
a nie tylko te najświeższe, i dlatego reakcje człowieka, zależnie od stanu jego akumulatora
informacji, mogą być różne nawet przy takich samych aktualnych bodźcach.
Powróćmy jednak do sprawy traktowania człowieka - razem ze zwierzętami
i maszynami - jako układu cybernetycznego. Ludzkość przeżyła już raz falę oburzenia
wywołaną przez teorię ewolucji. Myśl o tym, że człowiek wraz z małpą mógłby pochodzić od
wspólnych przodków, wydawała się wielu nie do zniesienia, a dzieła Darwina wprowadziła
na indeks kościelny. Przecież człowiek stworzył nawet w swoim czasie inną terminologię dla
siebie, a inną dla zwierząt; człowiek miał „głowę”, zwierzęta zaś „łeb”, to co u człowieka
nazywało się „krew”, u zwierzęcia nazywało się „posoka” itp. Dziś nikomu już nie
przychodzi na myśl nazywać gruczoły, mięśnie, nerwy itp. innymi nazwami w odniesieniu do
zwierząt niż do człowieka.
Cybernetyka zdaje się wywoływać drugą falę podobnego oburzenia. Dopatrywanie się
podobieństw człowieka do zwierząt można było w końcu znieść, ale do maszyn? Jeszcze
i dziś nawet autorzy publikacji naukowych używając takich słów, jak „pamięć” maszyny,
„uczenie się” maszyn, maszyny „myślące” - itp., piszą je często w cudzysłowie, niejako
z zażenowaniem, że przypisuje się maszynie funkcje właściwe człowiekowi. Jak i poprzednio,
jest to sprawa oswojenia się, przyzwyczajenia. Człowiek różni się od zwierząt i maszyn
(autonomicznych) w zasadzie tylko jednym: ilością elementów rejestracyjnych. U człowieka
ocenia się ją na około 15 miliardów, podczas gdy we współczesnych maszynach
matematycznych nie przekracza ona jednego miliona, a u zwierząt bywa różna; np. u owadów
wynosi ona zaledwie kilkanaście tysięcy. Jest to tylko różnica ilościowa, niemniej jednak, jest
to różnica kolosalna; tyle że nie ma w niej nic „cudownego”, żadnego „coś jeszcze”.
Wbrew wszelkim pozorom cybernetyka, traktując człowieka jako układ cybernetyczny
działa dla jego dobra, pozwala bowiem zrozumieć, czym człowiek jest naprawdę, a przez to
zapobiec krzywdom wyrządzanym mu zarówno wtedy, gdy się go nie docenia, jak i wtedy,
gdy się go przecenia. Obydwa te przypadki zasługują na bliższe omówienie.
3
Cybernetyka przeciw niedocenianiu człowieka
W okresie międzywojennym jakiś właściciel sklepu w Warszawie posłużył się do
celów reklamowych „żywym manekinem”. Urodziwa dziewoja stała w oknie wystawowym
i demonstrowała plansze z odpowiednimi napisami, wykonując ruchy kanciaste i sztywne, jak
lalka z opery,
Opowieści Hoffmana.
Wówczas felietonista jednego z postępowych
tygodników napisał, że o ile można nie mieć nic przeciw manekinom udającym ludzi, to
jednak zmuszanie ludzi, żeby udawali manekiny, jest degradacją człowieka, gdyż czyni go
bezmyślnym. Słuszność tego poglądu jest niewątpliwa, ale czy „żywe manekiny” zniknęły?
Jak się okaże, niezupełnie.
Jednym z wielkich osiągnięć teorii informacji jest wprowadzenie pojęcia ilości
informacji. Aby się nie rozwodzić na ten temat, przypomnimy tylko, że jednostkę ilości
informacji, czyli tzw. „bit”, zawiera każda informacja wskazująca na jedną z dwóch
możliwości. Na przykład gdy pytamy, czy teraz jest rok parzysty czy nieparzysty, to
odpowiedź na to pytanie zawiera l bit informacji. Informacja wskazująca na jedną z czterech
możliwości (np. odpowiedź na pytanie, jaka jest teraz pora roku) zawiera 2 bity; przy ośmiu
możliwościach mielibyśmy 3 bity; przy szesnastu możliwościach 4 bity itd. - każde następne
podwojenie liczby możliwości zwiększa ilość informacji o l bit.
Każdy przetwornik informacji otrzymuje i wydaje pewną ilość informacji. Najprostszy
przetwornik informacji otrzymuje tylko l bit informacji i wydaje tylko l bit informacji.
Przetwornikiem takim jest np. dzwonek elektryczny; odbiera on jedną z dwóch możliwości
(przycisk dzwonka jest naciśnięty albo nie jest naciśnięty) i wydaje również jedną z dwóch
możliwości (dzwonek dzwoni albo nie dzwoni). Każdy przekaźnik jest takim przetwornikiem
informacji, do którego dochodzi impuls albo nie i z którego wychodzi impuls albo nie.
A teraz przypomnijmy pewien tragiczny wypadek, opisany w naszych dziennikach
przed kilkunastu laty. W okolicy Warszawy jakaś matka chciała w nocy wezwać lekarza do
chorego, dziecka i przyszła do pobliskiej fabryki, aby skorzystać z telefonu (wówczas tylko
instytucje miały telefony), ale spotkała ją kategoryczna odmowa portiera, który zastawiał, się
przepisami dopuszczającymi używanie telefonu tylko do rozmów służbowych. Na nic nie
zdały się prośby i łzy zrozpaczonej kobiety; kiedy wreszcie z kilkugodzinna zwłoką
sprowadziła lekarza, dziecko już nie żyło. Wypadek ów wzburzył opinię, ale nas obecnie
będzie tu interesować cybernetyczna ocena tego faktu. Portier z przytoczonego przykładu,
zgodnie z przepisami, stał się odbiorcą jednej z dwóch możliwości, a mianowicie
rozpoznawał tylko, czy rozmowa jest służbowa, czy nie, i reagował na to również w postaci
4
jednej z dwóch możliwości, tj. udostępniał telefon albo nie. Inaczej mówiąc, odbierał
i wydawał informacje tylko w ilości l bita, został wiec sprowadzony do poziomu takich
przedmiotów, jak dzwonek elektryczny lub przekaźnik. Do przetwarzania informacji w ilości
l bita wystarcza tylko jeden element rejestracyjny, mogący przybierać dwa stany: stan
pobudzenia i stan niepobudzenia. A przecież człowiek ma takich elementów kilkanaście
miliardów! Ma ich tyleż także przykładowy portier - widać, jak ograniczony użytek kazano
mu z nich robić.
Podobnych przypadków jest znacznie więcej, niż można by przypuszczać. Niedawno
w dyskusji prasowej na temat roli dyrektorów fabryk pisano o dyrektorze, który wbrew
przepisom przeniósł pewną, zresztą niewielką sumą z jednego paragrafu do drugiego, aby
sfinansować proste urządzenie pozwalające wyeliminować import kosztownej maszyny. Fakt
ten spowodował wystąpienie szeregu osób urzędowych w roli przekaźników. A więc najpierw
kontroler musiał stwierdzić, czy nastąpiło naruszenie przepisu, czy nie, aby wiedzieć, czy ma
w protokole sporządzić doniesienie, czy nie, czyli działał jako przetwornik informacji w ilości
l bita. Potem prokurator musiał stwierdzić, czy doniesienie odpowiada prawdzie, czy nie, aby
wiedzieć. czy ma sporządzić akt oskarżenia, czy nie, a więc i on działał jako przetwornik
informacji w ilości l bita. W podobnej roli wystąpił sędzia przy ustalaniu winy; jedynie przy
wydawaniu wyroku był w nieco lepszej sytuacji - jeżeli kodeks przewidywał karę np. od pół
roku do dwóch lat wiezienia i jeżeli przyjąć, że karę wymierza się liczbą miesięcy (a nie np.
tygodni, dni lub godzin), to sędzia miał do dyspozycji 19 możliwości, działał więc jako
przetwornik informacji w ilości nieco ponad 4 bity. Gdy oskarżony dyrektor dowodził, że
postąpił w sposób korzystny dla fabryki, a nawet całej gospodarki krajowej, kontroler,
prokurator i sędzia odpowiadali, że zastanawianie się nad tym, to nie ich rzecz; ich
obowiązują przepisy. Jak się okazuje, oskarżony był w tej sprawie jedynym człowiekiem,
który nie chciał być przekaźnikiem; został ukarany za to, że przetwarzał za dużo bitów
informacji.
Do
takiego
zubożenia
człowieka
dochodzi,
gdy
trzymanie
się
przepisów
(przetwarzanie l bita informacji) ma zastępować kierowanie się zdrowym rozsądkiem
(przetwarzanie bardzo wielu bitów informacji). Mnogość przepisów jest świadectwem
niedoceniania człowieka i dlatego warto wiedzieć, że człowiek jest układem cybernetycznym
o kilkunastu miliardach elementów rejestracyjnych.
Cybernetyka przeciw przecenianiu człowieka
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mement.xlx.pl