Martwa strefa - Stephen King

Martwa strefa - Stephen King, 1, A tu dużo nowych ebooków

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
STEPHEN KING
STREFA ÅšMIERCI
Przełożył
Krzysztof Sokołowski
PROLOG
l
Jeszcze przed maturą John Smith zdążył zapomnieć o ciężkim upadku, którego doznał
na lodzie owego styczniowego dnia 1953 roku. Tak naprawdę, to już w ostatniej klasie
podstawówki miałby wielkie kłopoty, żeby go odgrzebać w pamięci. Ojciec i matka o
niczym siÄ™ nie dowiedzieli.
Jeździli na łyżwach na oczyszczonym ze śniegu skrawku Runaround Pond w Durham.
Starsi chłopcy grali w hokeja starymi, posklejanymi taśmą kijami, zamiast bramek
używając dwóch koszy na ziemniaki. Maluchy tylko popierdzały sobie w kółko, jak to
maluchy od niepamiętnych czasów; nogi komicznie wyginały im się w kostkach, a z ust
wypływały na kilkustopniowy mróz obłoczki pary. W rogu, na oczyszczonym lodzie
płonęły dwie opony, buchające czarnym dymem; wokół ognia siedziało kilkoro rodziców,
przyglądających się swym pociechom. Czasy pojazdów śnieżnych jeszcze nie nadeszły i
sporty zimowe ciągle polegały na ćwiczeniach ciała, a nie silnika spalinowego.
Johnny wyszedł z domu stojącego tuż przy granicy Pownal. Przez ramię miał
przewieszone łyżwy. Jak na sześciolatka jeździł całkiem nieźle. Nie aż tak dobrze, by
przyłączyć się do starszych i grać z nimi w hokeja, ale wystarczająco, by kręcić ósemki
1
wokół innych pierwszoklasistów, którzy albo rozpaczliwie wywijali rękami, próbując ustać,
albo padali na tyłki.
Właśnie sunął powolutku wzdłuż granicy oczyszczonego lodu, marząc o tym, by umieć
jechać do tyłu jak Timmy Benedix, słuchając lodu jęczącego i trzaskającego tajemniczo
pod warstwą śniegu, a także krzyków graczy, ryku silnika ciężarówki jadącej przez most
do cementowni w Lisbon Falls, pomruku rozmów dorosłych. W ten chłodny, jasny zimowy
dzień Johnny był szczęśliwy, że żyje. Nie miał żadnych problemów, o niczym nie myślał i
nie pragnął niczego... chyba tylko tego, by jeździć do tyłu jak Timmy Benedix.
Przejechał koło ogniska i dostrzegł, jak kilku dorosłych przekazuje sobie butelkę whisky.
- Zostaw trochę dla mnie! - krzyknął do Chucka Spiera. Chuck miał na sobie wielką
kurtkÄ™ drwala i zielone flanelowe spodnie.
Uśmiechnął się.
- Spadaj, mały. Chyba matka cię woła.
Sześcioletni John Smith odpowiedział mu uśmiechem i odjechał. A przy lodowisku, od
strony drogi zauważył schodzącego w dół samego Timmy'ego Benedixa, a za nim jego
ojca.
- Timmy! - krzyknÄ…Å‚. - Patrz!
Obrócił się i pojechał niezgrabnie do tyłu. Nie zdając sobie z tego sprawy, zbliżał się do
hokeistów.
- Hej, mały! - krzyknął ktoś. - Z drogi!
Johnny nie usłyszał. Udało mu się! Jechał do tyłu. Złapał rytm - od jednego razu! Trzeba
było tak jakoś wyginać nogi...
Zafascynowany, spojrzał w dół. Co też wyczyniają te jego nogi?
Krążek hokejowy, stary, poryty i wyżłobiony po brzegach, przemknął obok nie
zauważony. Jeden ze starszych chłopaków, niezbyt dobry łyżwiarz, rzucił się w pościg
głową w przód, ślepy na świat.
Chuck Spier dostrzegł niebezpieczeństwo. Zerwał się na równe nogi i wrzasnął:
- Johnny! U w a g a...!
Chłopiec podniósł głowę, a w następnej chwili kiepski łyżwiarz rąbnął w niego z pełną
szybkością, całą masą swych osiemdziesięciu kilogramów.
Johnny pofrunął z rozrzuconymi ramionami. Chwilkę później jego głowa zetknęła się z
lodem i zrobiło mu się czarno przed oczami.
Czarno... czarny lód... czarno... czarny lód... czarny. Czarny.
Powiedzieli mu, że zemdlał. Natomiast on był pewny tylko tej dziwnej, powtarzającej się
myśli i tego, że w którymś momencie dostrzegł nad sobą krąg twarzy - przerażeni
hokeiści, zaniepokojeni dorośli, małe, ciekawskie dzieciaki, głupio uśmiechnięty Timmy
Benedix. Chuck Spier trzymał go w ramionach.
Czarny lód. Czerń.
- Co? - zapytał Chuck. - Johnny... dobrze się czujesz? Strasznie się walnąłeś.
- Czarny - mówił ochryple chłopak. - Czarny lód. Nie ładuj go więcej, Chuck.
Mężczyzna rozejrzał się wokół, lekko przestraszony, a potem znów spojrzał na
Johnny'ego. Dotknął wielkiego guza wyrastającego na czole chłopca;
2
- Przepraszam - tłumaczył się niezdarny hokeista - nawet go nie widziałem. Małe dzieci
powinny trzymać się z dala od boiska. Takie są zasady. - Rozejrzał się niepewnie
dookoła, czekając, żeby ktoś go poparł.
- Johnny? - Chuckowi nie podobały się oczy chłopca. Były ciemne, dalekie; odległe i
chłodne. - Dobrze się czujesz?
- Nie ładuj go więcej - powtórzył Johnny, nie zdając sobie sprawy z tego, co mówi,
myśląc tylko o lodzie, o czarnym lodzie. - Wybuch. Kwas.
- To co, może jednak zabrać go do lekarza? - zapytał Chuck Billa Gendrona. - Bredzi.
- Poczekajmy trochę - doradził Bili.
Po chwili Johnny'emu rozjaśniło się w głowie.
- W porządku - szepnął. - Posadźcie mnie. - Timmy Bene-dix ciągle głupawo się
uśmiechał, niech go wszyscy diabli! Johnny zdecydował, że pokaże mu to i owo. Pod
koniec tygodnia będzie kosił wokół niego ósemki... do tyłu i do przodu.
- Chodź tu i usiądź na chwilę przy ognisku - powiedział Chuck. - Strasznie się walnąłeś.
Johnny nie opierał się, kiedy wzięli go pod ręce i odprowadzili do ogniska. Zapach
topiącej się gumy, silny i ostry, wywołał lekkie mdłości. Bolała go głowa. Ciekawie
pomacał guza rosnącego mu nad lewym okiem. Miał wrażenie, że sterczy na kilometr.
- Pamiętasz, kim jesteś, i w ogóle? - spytał go Bili.
- Jasne. Pewnie, że pamiętam. Wszystko w porządku.
- Jak nazywajÄ… siÄ™ rodzice?
- Herb i Vera. Herb i Vera Smith.
Bili i Chuck spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami.
- Chyba w porządku - stwierdził Chuck, a później powtórzył po raz trzeci: - Ale cholernie
siÄ™ walnÄ…Å‚, nie? Rany!
- Dzieciaki. - Bili popatrzył rozkochanym wzrokiem na swe ośmioletnie bliźniaczki,
jeżdżące ręka w rękę, po czym przeniósł spojrzenie na Johnny'ego. - Mogło zabić
dorosłego.
- Ale nie Polaka - odpowiedział mu Chuck i obaj wybuchnęli śmiechem. Butelka
Bushmillsa ruszyła w drogę.
Dziesięć minut później Johnny był znów na lodzie. Ból głowy prawie znikł. Guz sterczał
mu z czoła jak jakaś dziwna huba. Kiedy wrócił do domu na obiad, wcale nie pamiętał już
o upadku, o tym, że stracił przytomność i miał czarno przed oczami; zapomniał z radości,
że odkrył, jak jeździć do tyłu.
- Na litość boską! - krzyknęła Vera Smith na jego widok. - Co ci się stało?
- Upadłem - odparł Johnny, siorbiąc zupę pomidorową Campbella.
- Dobrze się czujesz, synku? - matka delikatnie dotknęła guza.
- Jasne, mamo!
I rzeczywiście czuł się dobrze... z wyjątkiem koszmarów, które pojawiały się potem przez
jakiś miesiąc... koszmarów i tego, że w ciągu dnia bywał czasami bardzo senny, co mu
się nigdy przedtem nie zdarzało. I minęło mniej więcej wtedy, kiedy ustąpiły koszmary.
Czuł się wspaniale.
Pewnego ranka w połowie lutego Chuck Spier stwierdził, że w jego starym De Soto z
czterdziestego ósmego roku kompletnie siadł akumulator. Próbował doładować go z
3
akumulatora furgonetki. Właśnie podłączał drugi przewód, kiedy akumulator wybuchł mu
w twarz, szpikując ją odłamkami i opryskując kwasem. Chuck stracił oko. Vera
stwierdziła, że tylko łasce boskiej zawdzięcza, iż nie stracił obu. Dla Johnny'ego była to
straszna tragedia; w tydzień po wypadku odwiedził z tatą Szpital Ogólny w Lewiston.
Widok Wielkiego Chucka, leżącego w szpitalnym łóżku, wynędzniałego i jakby
skurczonego, potężnie nim wstrząsnął; tej nocy Johnny śnił, że to o n leży w szpitalu.
W następnych latach od czasu do czasu miewał przeczucia... wiedział, jaką piosenkę
nadadzÄ… w radiu, jeszcze nim jÄ… zapowiedziano, tego rodzaju sprawy... ale nigdy nie
wiązał ich z wypadkiem na lodzie. Już o nim nie pamiętał.
A przeczucia te nigdy nie były ważne ani nawet częste. Aż do nocy na jarmarku i maski
nie zdarzyło się nic zdumiewającego. Aż do drugiego wypadku.
Później często o tym myślał.
Sprawa z kołem fortuny zdarzyła się przed drugim wypadkiem.
Jak ostrzeżenie z dzieciństwa.
2
Było lato 1955 roku roku i domokrążca niezmordowanie przemierzał Nebraskę i Iowę pod
palącym słońcem. Siedział za kierownicą mercury'ego kombi z 1953 roku. Auto
przejechało dobrze ponad sto dwadzieścia tysięcy kilometrów i silnik nie chodził już tak
cicho jak niegdyś. Domokrążca był potężnie zbudowany; ciągle jeszcze wyglądał na
wykarmionego kukurydzą wiejskiego chłopaka ze Środkowego Zachodu. W lecie 1955
roku, zaledwie cztery miesiące po tym, jak zbankrutował jego biznes z malowaniem
domów, Greg Stillson nie miał jeszcze dwudziestu trzech lat.
Bagażnik i tylne siedzenie mercury'ego zawalone były kartonami pełnymi książek.
Większość z nich stanowiły Biblie. We wszystkich kształtach i kolorach. Oto wersja
podstawowa, Amerykańska Jedyna Prawdziwa Biblia z szesnastoma kolorowymi
ilustracjami, sklejona klejem samolotowym, za dolara sześćdziesiąt pięć, z gwarancją, że
nie rozleci się przez co najmniej dziesięć miesięcy; potem, w tanim wydaniu kieszonko-
wym, Amerykański Jedyny Prawdziwy Nowy Testament za sześćdziesiąt pięć centów,
bez ilustracji, lecz ze słowami Pana Naszego Jezusa Chrystusa, wydrukowanymi na
czerwono; wreszcie dla bogaczy Amerykańskie Jedyne Prawdziwe Słowo Boże De-luxe
za dziewiętnaście dolarów i dziewięćdziesiąt pięć centów, oprawione w imitację białej
skóry (nazwisko właściciela można wypisać na złotym liściu na okładce), zawierające
dwadzieścia cztery kolorowe ilustracje i w środku wolne kartki na wpisywanie urodzin,
ślubów i pogrzebów. Słowo Boże De-luxe mogło przetrwać w jednym kawałku nawet całe
dwa lata. Leżał tam też karton broszurek zatytułowanych: Jedyna prawdziwa Ameryka:
komunistyczno-żydowski spisek przeciw naszym Stanom Zjednoczonym.
Greg zarabiał na tej książeczce, wydrukowanej na tanim, kiepskim papierze, więcej niż
na wszystkich Bibliach razem wziętych. Książeczka wyjaśniała, jak to Rotszyldowie,
Rooseveltowie i Greenblattowie opanowujÄ… gospodarkÄ™ Ameryki i rzÄ…d Ameryki.
Udowadniała na wykresach, że Żydzi są najbliżej spokrewnieni z komunistami-
marksistami-leninistami-trocki-stami, a przez nich z samym Antychrystem.
4
Maccartyzm upadł w Waszyngtonie dopiero niedawno; na Środkowym Zachodzie
gwiazda Joye McCarthy'ego świeciła całkiem jasno, a Margaret Chase Smith za jej
słynną Deklarację sumienia ochrzczono tu „suką". Poza opowieściami o komunizmie,
wiejskich wyborców Grega Stillsona najwyraźniej niezdrowo fascynowała idea, że to
Żydzi rządzą światem.
Greg skręcał właśnie na gruntowy podjazd na farmę, jakieś trzydzieści kilometrów na
zachód od Ames w stanie Iowa. Farma wyglądała na opuszczoną - zasłony w oknach i
zamknięta stodoła - ale przecież nie wiesz, póki nie spróbujesz. To motto oddało Gregowi
Stillsonowi spore usługi w ciągu tych dwóch lat, od kiedy przeniósł się z matką z
Oklahomy do Omaha. Interes z malowaniem domów nie był niczym wielkim, ale Greg
musiał pozbyć się z ust smaku Jezusa (proszę mi wybaczyć to drobne bluźnierstwo).
Lecz teraz wrócił do domu - choć nie na kazalnicę - głosić konieczność odrodzenia i czuł
ulgę, że skończył się już ten interes z cudami.
Otworzył drzwi i kiedy wysiadał z samochodu, zza stodoły wyłonił się wielki, groźny pies.
Położył uszy po sobie, zaszczekał głośno.
- Cześć, dobry piesek - powiedział Greg. Głos miał niski, przyjemny i donośny; w wieku
dwudziestu trzech lat wyćwiczył sobie głos czarodzieja.
Dobry piesek nie zareagował na ten przyjazny ton. Podchodził bliżej, wielki i zły, i miał
zamiar urządzić sobie wczesny obiad z domokrążcy. Greg wsiadł więc do auta, zamknął
drzwi i dwukrotnie przycisnął klakson. Z twarzy spływał mu pot; na białym lnianym
garniturze, pod pachami, pojawiły się okrągłe, szare plamy. Zatrąbił jeszcze raz. Żadnej
odpowiedzi. Chłopstwo załadowało się do swego international harvestera czy innego
studebakera i pojechało do miasta.
Greg uśmiechnął się.
Zamiast wrzucić wsteczny bieg i opuście podjazd, sięgnął za siebie i wyciągnął
pompkę... pełną amoniaku.
Odciągnął tłok i wysiadł z samochodu, uśmiechnięty. Siedzący na podjeździe pies
poderwał się i natychmiast ruszył na niego warcząc.
Greg nadal się uśmiechał.
- W porządku, piesku - powiedział tym swoim przyjemnym, mocnym głosem. - No, chodź.
Podejdź do mnie. - Nie znosił tych wstrętnych kundli, biegających po małych
podwóreczkach jak aroganccy mali Cezarowie; sporo mówi to o ich właścicielach, nie?
- Cholerne chłopstwo - mruknął pod nosem, nie przestając się uśmiechać. - No, chodź,
piesku.
Pies zbliżył się. Przysiadł na łapach, gotowy do skoku. W oborze zaryczała krowa, wiatr
szeleścił cicho w kłosach zbóż. Pies skoczył, a uśmiech Grega zmienił się w twardy, go-
rzki grymas. Przycisnął tłok pompki i strzelił wprost w oczy i nos zwierzęcia gryzącą
mgiełką amoniaku.
Złowrogi warkot zmienił się w krótkie, rozpaczliwe skomlenie, a później, gdy zaczął się
prawdziwy ból, w przeciągłe wycie. Pies podwinął ogon; nie był już stróżem podwórka,
lecz przegranym kundlem.
Twarz Grega Stillsona pociemniała; oczy zwęziły sie w szparki. Zrobił szybki krok do
przodu i nogą obutą w trzewik z metalowym czubkiem wściekle kopnął psa w
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

mement.xlx.pl